Een bijzonder liefdesverhaal!

Loes VrolijkNieuws

Anouk en Hamada waren bij ons te gast in onze studio in Haarlem. Zij wilde hun bijzondere en mooie liefdesverhaal vast laten leggen. Anouk en Hamada hebben elkaar namelijk leren kennen in een vluchtelingenkamp. Dit mooie verhaal wilde zij ook met ons delen.

Het verhaal van Anouk:
"In de zomervakantie van 2016 ben ik als vrijwilliger naar Lesbos gegaan om daar te werken in de vluchtelingenkampen. Op mijn laatste avond ontmoette ik Hamada en hebben we een potje gekaart en gebasketbald. Ik vertrok naar huis, hij bleef achter. Maar op de een of andere manier bleven we contact houden. Op een ochtend in oktober vertelde hij mij dat hij die dag naar Nederland zou komen. Ik geloofde het niet, aangezien zoveel pogingen mislukken. 'S middags appte hij of ik hem kon ophalen van Amsterdam Centraal. Dit heb ik gedaan en zo is onze relatie een beetje ontstaan."

Waarom ik vluchtelingen werk ben gaan doen:
Ik had mijn zomervakantie nog niet gepland en wilde graag iets anders doen dan maar een beetje op het strand liggen. Toen ik op TV steeds meer meekreeg over de vluchtelingencrisis besloot ik daar wat meer informatie over op te zoeken en vond ik dat ik niet meer thuis kon blijven stilzitten. Zo kwam ik bij Stichting Bootvluchteling terecht en heb ik mij aangemeld om voor hun als vrijwilliger te gaan werken.

Mijn werkzaamheden in Lesbos:
De eerste keer (ik ben in december voor 5 weken teruggegaan als assistent coördinator) was ik vrijwilliger in het psychosociale team. Wij deden vooral social shifts waarbij je gewoon met mensen praat, zodat ze even hun hart kunnen luchten. Activiteiten met kinderen, uitstapjes met vrouwen en daarnaast heb ik in die eerste twee weken vrouwenzwemmen opgezet. Ik ben zelf wedstrijdzwemster en afgestudeerd als psycholoog. De laatste ervaring die deze vrouwen hebben gehad met water is vaak de oversteek van Turkije naar Lesbos geweest, iets traumatisch. Ik wilde dus mijn beide expertises combineren en zwemmen weer iets leuks maken. Dit was een groot succes!

"Ik wilde mijn beide expertises, wedstrijdzwemster en psycholoog, combineren en zwemmen weer iets leuks maken"


Terug naar Lesbos:
De eerste keer ben ik er 2 weken geweest. Daarna wilde ik graag terug. Dit heb ik ook gedaan, een half jaar later ben ik nog teruggegaan mét Hamada! Toen ben ik 5 weken gebleven.

De liefde die er was, was zo mooi:
Ondanks alle ellende die ik gezien en gehoord heb, was mijn periode op Lesbos een van de mooiste ervaringen uit mijn leven. Zóveel lieve mensen, zoveel gastvrijheid en zoveel verhalen. Een van de mooiste momenten vond ik dan toch het moment dat de vrouw die het bangst voor het water was tijdens het vrouwen zwemmen er uiteindelijk niet meer uit te slaan was. Of elke avond zodra ik het kamp binnenkwam zoveel mensen meteen vroegen of je chai bij ze kwam drinken. De liefde die er was, was zo mooi. Het feit dat mensen die bijna alles kwijt zijn, nog zoveel willen delen. Daar kunnen wij heel wat van leren.

Hoe het nu met mij gaat:
Het gaat goed met mij. Ik denk nog veel terug aan Lesbos en zou graag meer willen doen, maar het is en blijft lastig. Want zelfs wat de stichtingen daar doen is maar tijdelijk en gaat de mensen niet helpen aan een nieuw thuis. Daarvoor moeten we toch echt bij Europa zijn.

Maar met mijzelf gaat het goed, ik werk fulltime en ben gelukkig met Hamada.


Lovefotoshoot
Het verhaal van Hamada

Vluchten: 
Ik moest vluchten vanwege de oorlog. Ik kom uit Syrië. Mijn zus en broertje zijn later uit Syrië vertrokken, zij wonen nu in Duitsland. Met hun heb ik regelmatig contact en ik heb ze inmiddels twee keer bezocht. Mijn ouders zijn nog in Syrië. Met hen heb ik bijna dagelijks contact via het internet.

Het vluchtelingenkamp:
Ik heb bijna 8 maanden in een kamp op Lesbos gezeten. Daarvoor heb ik een jaar in Turkije gezeten voordat ik de oversteek naar Lesbos kon betalen.

"Ik was de eerste vertaler die ze in het kamp hadden, ik kon elk moment van de dag kon ik gebeld worden of werd ik door kennissen uit mijn bed getrokken om te vertalen"

De omstandigheden in het kamp op Lesbos zijn verschrikkelijk. Er verblijven veel te veel mensen in het kamp. Ik ben met een rubberboot van Turkije naar Lesbos gegaan. Onderweg viel de motor van de boot en ben ik het water ingesprongen om deze te redden. Eenmaal aangekomen op Lesbos word je naar het kamp gebracht waar je dagen in de rij moet staan om je te registreren. Als je je plek verlaat, ben je hem kwijt. In eerste instantie verbleef ik in een klein koepeltentje, zoals de meeste jongens en mannen. Deze liep vaak onderwater en was erg koud. Later ging ik gelukkig naar het familie gedeelte, hier zijn cabines. Dit is warmer en beter beschut. De dagen in het kamp gaan langzaam, omdat er niets te doen is. Ik spreek naast Arabisch goed Engels, dus al snel ben ik gaan helpen bij de stichtingen als vertaler. Ik was de eerste vertaler die ze in het kamp hadden. Het was toen nog niet gestructureerd, dus elke stichting had mijn nummer en op elk moment van de dag kon ik gebeld worden of werd ik door kennissen uit mijn bed getrokken om te vertalen. Soms sliep ik niet, maar helpen vond ik altijd fijn om te doen. Verder doodde we de tijd door naar de stad te lopen, zo'n 7 km van het kamp. Hier was ik te vinden in het park met vrienden of liepen we gewoon een beetje rond. De tijd in het kamp was zwaar, maar je krijgt wel een hele hechte band met de mensen waarmee je er verblijft. Het voelt een beetje als een grote familie.

Waarom ik voor Nederland koos:
Al toen ik Syrië verlaatte had ik in mijn hoofd dat ik naar Nederland toe wilde. Ik had mij van te voren verdiept in het land. Het is veilig, er zijn goede mogelijkheden voor mij om mijn studie voort te zetten en er is vrijheid. Wat was jouw eerste indruk van Nederland? Nederland is niet hetzelfde als Syrië. In Syrië leven we buiten, was ik veel met vrienden en wisten we altijd wat te doen. Hier in Nederland is dat anders. Mensen zijn meer op zichzelf en meer binnen. Dit komt natuurlijk ook door het weer. Wel zijn de meeste mensen erg vriendelijk en is alles in dit land goed geregeld.

Geen liefde op het eerste gezicht?: 
Mijn eerste indruk van Anouk was niet zo best. Ik ontmoette haar op een erg hectisch moment. Door de stress van het moment vertelde ze mij op een niet zo een aardige manier dat ik moest gaan vertalen. Ik dacht echt; wooow wie denk je dat je bent. Later snapte ik wel dat dit niet zo bedoeld was. De volgende keer dat ik haar zag hing ik met vrienden rond bij de medische cabine waar zij werkte. Mijn vrienden maakte wat opmerkingen en lachte veel, maar zij trok zich hier niets van aan en werkte gewoon door. Dit vond ik leuk! Maar ik heb pas echt met haar gepraat op haar laatste avond, toen speelde we basketbal en hebben we gekaart. We hebben veel gelachen en ik vond haar een gezellig meisje.

Hoe gaat het nu met mij: 
Het gaat goed met mij. Ik heb mijn draai in Nederland redelijk gevonden. Ik heb mijn eigen studio en leer steeds beter Nederlands. Natuurlijk mis ik mijn familie, maar ik hoop dat mijn ouders snel naar Duitsland mogen. Dat zou voor mij een hele grote zorg minder zijn!


Image